مژده  ...  مژده ...

باسلام

www.ostadha.rzb.ir

کوه سنگی از دود غم بر سینه ام بگذاشته اند

مرا چون بلال در سوز گرمای عرب بسته اند

احدی خواستم بگویم اما بلال گفته بود

به ناچار درد دلم را می نگارم  ...

ای آن کسی که باید سالها بود می رسیدی

ای آن کسی که باید گلکاری زندگی را تو می کردی

ای تو که بهترین بدترینی

ای تو که بدترین بهترینی

در این دیار بی پناهی        هر دمم تو را سزد به راهی

گر مرا لایق سردرنیامد       وز نیک تو را چه خوش بباید

دلم را تهی هرگز نشاید      عشقت در دلم نیرو فزاید

ور دین مرا خود نشمردی     خود به دل و من به فنا سپردی

ای کاش درد دلم نهان بود     امروز حال پریشان چه سود

صبحا خوشی به خشکی فکند       که ای دل من نمانی گزند

ور شب شد و دل چشم به راه است     که این دل من چاره به چار که بست

هر چه رسید آن نبود   آنکه درد دلم را ربود

زین سبب آهم بسوخت    که دید مرا رهایم ندوخت

زمانی   ...    عشق  را در  دست  دو  کودک  بازیچه  یافتم

خواستم   ...    که برگیرم و عشق ر ا محفوظ  سازم

اما نه   ...    عشقی که تا بازیچه بودن پایین رود

محکوم  به  بازیچه  ماندن  است!!

   پویندگان   عشقیم         در    ره  روان    دشتیم

    از  روح خود می جویم         از عمر  خود   می زنیم  

  آیا  به   جا  می رسیم         یا خود فریب می دهیم

... 

سراپرده ی این عمر فانی            درخورد عشقم تا تو بدانی

گر مرا خواهی در دار باقی       عمر تیغم دا خود بنا نهی

دردم بالاشدکاکای من دید       گوشم کشیده اشک ازرویم چید

صبرا ای غمی به کجا روی   دانی کز این در به کجا شوی

سخن بزرگ شنیده رفتم     سخن را داده به جنون گشتم

به دیار او شتابان رفتم     نرفته دیدم که چه کشیدم

من برای چه چه پریشانم        عدم یا وجود را سوی حالم

قانونی جدید بنا نهادند              لیاقت به کل فنا نهادند

آنگاه که سکوت همه جا را دربرگرفته است

آنگاه که تاریکی رنگ اول و آخر دنیاست

آنگاه که ترس احساس و ارمغان هر دلی است

آنگاه که عشق نفسهای آخر را میکشد

آنگاه که نور در حال مخفی شدن است

آنگاه که       ...

آنگاه منتظرم که نور وجودت تاریکی دنیایم را برباید

آنگاه منتظرم عشق پر سروصدایت سایه ی ترسم را بسوزاند

   ...

زین  دیار  رست  فانی        دین  بین تا می توانی

ور  درس  دین   نخوانی                در  مصدق  دین  بمانی

گر مصرع دین ندانی        در خلقتت خدا نشانی

...   

   ...

دلا بخیز کز بهر تو رسید همدمی          برخیز و بر سر گلی بزن دمی

گیر از او تو عطر و بوی خرمی          تا شایدت بخت روشده بماند جمی

از عمق فهم خود من یاد ندارم که او          بیخود به در زند از هر سری

ای دل دان که او آمده چون تو تویی    پس کم نگیر آنرا که نام خود می نهی

جوشیده  رحم  ا ز خود  گرد  و  بیا          تا  او  نباشد  برگشته  و  غمی

آنان که عشق تمام دنیایشان را دربرگرفته است

عشق بزرگی دارند نه دنیای کوچکی  ...

   ره    رو   به   سوی   که   کنم   ای   خدای   وطنم 

  تو   که  اهدا نمودی من که تلف کردم  چه  کنم

 خدایا  فکر  من  برهان  بلکه  طبقش  چه  کنم

 خدایا  روح  من  بسوزان  بلکه رخ  به رویش   نکنم

   ای  همه  کس  که  می شنوی  هرچه  را اراده   کنم 

  کاری  کن   که  نشنوی  تا  هرگز  اراده   نکنم 

سرای دل را همی در خود ویرانه دیدم      از ورای خود خودی دیوانه دیدم

در سرای دل به او خلوت  گفتمی        به دیار تو به  هر  ره گو رفتمی

به کمر دل شال عشقت بستمی        مزد طول ره ز مهر تو جستمی